Η ΚΛΕΦΤΡΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

Η ΚΛΕΦΤΡΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

Η ΚΛΕΦΤΡΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο, εμπνευσμένο από το ομώνυμο μυθιστότημα του ΖΟΥΣΑΚ ΜΑΡΚΟΥΣ,σε μια δική μου διασκευή, ώστε να μπορεί να παιχτεί από παιδιά του δημοτικού αλλά και του νηπιαγωγείου. Το έργο προτείνεται για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου, αφού αναφέρεται στη γερμανική κατοχή.

ΥΠΟΘΕΣΗ

28 Οκτώβρη 1940...

Η Στέλλα, ένα μικρό κορίτσι, ετοιμάζεται για το σχολείο, μέσα στη ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα του σπιτιού της. Είναι πολύ χαρούμενη, επειδή λατρεύει το διάβασμα και τα βιβλία. Την ώρα όμως που βρίσκεται στην τάξη με τη δασκάλα και τους συμμαθητές της, αρχίζουν να ηχούν οι σειρήνες του πολέμου.

Όλα τα παιδιά, τρομαγμένα σπεύδουν στα σπίτια τους. Πανικός επικρατεί παντού, εν όψη του ελληνοιταλικού πολέμου. Στο σπίτι της Στέλλας, η ατμόσφαιρα είναι θλιβερή, καθώς ο πατέρας της τους αποχαιρετά για να πάει να πολεμήσει. Η Στέλλα, φοβάται τον πόλεμο. Φοβάται ακόμη ότι ίσως να μην ξαναπάει στο αγαπημένο της σχολείο και έχει σφιγμένο στην αγκαλιά της ,το μόνο που της απέμεινε: το αλφαβητάρι της.

Ο πόλεμος με τους Ιταλούς τελειώνει, μα ο νέος εχθρός, οι Γερμανοί, έρχεται πιο απειλητικός. Αυτή τη φορά, η Στέλλα βλέπει τα όνειρά της να σβήνουν. Πάνω στην απελπισία της,θυμάται τους φίλους της και αποφασίζει να φτιάξει στο υπόγειο του σπιτιού της, ένα αυτοσχέδιο σχολείο. Αυτή, θα είναι η δασκάλα, και οι φίλοι της θα είναι οι μαθητές της. Έτσι, αφού το παιχνίδι έξω είναι πλέον επικίνδυνο, θα το μεταφέρουν μέσα στο καταφύγιό τους.

Παίζοντας το ρόλο της δασκάλας αντιλαμβάνεται πως δεν της αρκεί μόνο το αλφαβητάρι της, και αποφασίζει να τρυπώσει στο σχολείο-το οποίο έχουν επιτάξει οι Γερμανοί-και να «κλέψει» κι άλλα βιβλία από τη βιβλιοθήκη. Έτσι, αρχίζει ένα συναρπαστικό και ταυτόχρνα επικίνδυνο παιχνίδι. Με τα βιβλία που «κλέβει», κρατά ζωντανές τις μνήμες των φίλων της, από τον καιρό της ελευθερίας κι έτσι ξεχνούν για λίγο την πείνα και το φόβο τους, όταν οι σειρήνες ηχούν μέσα στ αυτιά τους.

Κι όταν με το καλό φτάνει η μέρα της λευτεριάς, τα παιδιά αποφασίζουν να διαγράψουν από το μυαλό τους τις λέξεις του πολέμου, και να επιστρέψουν πίσω τα βιβλία που αποτέλεσαν γι αυτά, την πνευματική τους τροφή.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ...

Μητέρα

Ρώτα κι εμένα κόρη μου, πόσο έχω μετανοιώσει,

 που τη χαρά της μάθησης, ποτέ δεν έχω νοιώσει!

Στα χρόνια μου, τα γράμματα, δεν ήταν για κορίτσια,

μαθαίναμε νοικοκυριό, μόνο μέσα στα σπίτια!

Πήγαινε τώρα Στέλλα μου, κι έχε πάντα στο νου,

πως μόνο με τη μόρφωση, μπορείς να πας παντού.

Η Στέλλα χαιρετά την οικογένειά της , φορά την τσάντα της στους ώμους, και φεύγει.

....................................................