«ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ»

Υπόθεση του έργου

Με βασικό κεντρικό στοιχείο το φωτογραφικό υλικό της εθνικής επετείου της 28^ης Οκτωβρίου εκτυλίσσεται αυτό το θεατρικό έργο. Μία ιστορία που η πλοκή της αφορά τα συναισθήματα μιας μάνας της εποχής εκείνου του πολέμου που καλείται να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί τη στρατολόγηση του αγαπημένου της γιου. Στην πρώτη σκηνή επικρατεί μία ατμόσφαιρα οικογενειακής ζωής που αναταράσσεται καθώς ξεκινά η επιστράτευση. Η άρνηση της κυρά Λένης  να δεχτεί την πραγματικότητα, οι ετοιμασίες, ο αποχαιρετισμός.

Στη συνέχεια κατά την απουσία του γιου της, Κοσμά ακολουθεί η συνειδητοποίηση πως ο πόλεμος – ως αναγκαίο κακό – έχει μπει στη ζωή τους. Η κυρά Λένη λοιπόν κοιτάζοντας με ρεαλισμό πλέον τα πράγματα αποφασίζει να  περάσει στη δράση. Έτσι κινητοποιεί τις άλλες γυναίκες να πλέξουν, να ζυμώσουν και να ετοιμάσουν δέματα για να τα πάνε στους φαντάρους που πολεμούν στα βουνά.

Μέσα από τη σκιαγράφηση της προσωπικότητας της μάνας, περνούν τα γεγονότα του πολέμου, τα συναισθήματα και η ψυχολογία των Ελλήνων του 1940. Και φυσικά, ένα ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα στα παιδιά μας.

Ένα μικρό απόσπασμα....

Κωνσταντής

(Διπλώνοντας την εφημερίδα , την αφήνει στο τραπέζι)

Ώστε λοιπόν μπήκαμε στον  πόλεμο…  Απ την αρχή το ξέραμε.

 Από τη στιγμή που βύθισαν την «Έλλη» μας,  στην Τήνο,  ανήμερα της γιορτής της Μεγαλόχαρης.

Ελένη

(Κάνοντας το σταυρό της)

Βάλε το χέρι σου Παναγία μου!!!

(Συνεχίζει το πλέξιμο)

Κωνσταντής

(Σηκώνεται και κοιτάζει στο βάθος)

Όλοι είναι στους δρόμους. Φωνάζουν ΟΧΙ στον εχθρό. Άκου Ελένη μου… έλα σήκω να δεις τι γίνεται έξω…

Ε!!!  Με τέτοιο λαό, δεν θα τους περάσει… Τους βλέπω να τα μαζεύουν γρήγορα  και να φεύγουν!

Ελένη

(Από τη θέση της)

Ας μας βοηθήσει ο Θεός…

Κωνσταντής

(Την πλησιάζει)

Κι ο Θεός να βοηθήσει, αλλά κι εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια Ελένη μου! Η πατρίδα μας χρειάζεται!

Ελένη

(Σηκώνεται αγριεμένη)

Και τι να κάνουμε το λοιπόν; Να αρπάξουμε καμιά ντουφέκα και να ξαμοληθούμε όλοι στα βουνά;

Κωνσταντής

Κι αυτό αν χρειαστεί Ελένη μου…

Ελένη

Δεν θα μαστε καλά! Εγώ δεν πολεμάω! Έχω…. Δουλειές!!! Να ποτίσω τα σπαρτά, να ταΐσω τα ζωντανά, να πλύνω, να ζυμώσω

Κωνσταντής

Τι λες μωρέ γυναίκα; Έλα στα συγκαλά σου! Εδώ μιλάμε για πόλεμο. ΠΟ-ΛΕ-ΜΟ!. Αν μας πάρουν τον τόπο μας…  χαιρέτα και σπίτια και χωράφια και ζωντανά

Ελένη

Δε μ αρέσουν εμένα αυτά… εγώ θα κάτσω σπίτι μου! Ας πάνε να πολεμήσουν αυτοί που φέρανε τον πόλεμο. Εγώ έχω τις έγνοιες μου…

Κωνσταντής

Αχ Ελένη ….  να μπορούσες να καταλάβεις…. Ζούμε μεγάλες,  ιστορικές στιγμές…

(Την αγκαλιάζει από τους ώμους και φεύγουν)

Μουσική 2

Έρχονται 2 αφηγητές

Αφηγητής 1

Δεν  ήθελε η μάνα  τον κίνδυνο να δει.

 Φοβόταν μην της πάρουνε το αρσενικό παιδί.

Κι αυτό το αφιλότιμο!  Μεγάλωσε μεμιάς!

 Ο γιος της ο πολύτιμος,  ο όμορφος Κοσμάς.

Ήθελε να ξορκίσει  τις μάχες και το αίμα

 νοιάζονταν το παιδί της  μόνο γι αυτό είχε έγνοια

Ακόμη ήτανε μικρό  για τα δικά της μάτια

 σκίστηκε η καρδιά της  και γίνηκε κομμάτια

ΣΤΟ  ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΑΙ ΒΑΣΙΛΗ...

                                                                        ΥΠΟΘΕΣΗ

Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που απευθύνεται σε μικρά παιδιά. Περιλαμβάνει ηχογραφημένη μουσική αφήγηση και ενδιάμεσα, δρώμενα στα οποία παίρνουν μέρος, λέγοντας ποιήματα, οι μικροί μαθητές.

Τα παιδιά βγαίνουν σε ομάδες. Στην αρχή, ομάδες των μικρότερων παιδιών αναπαριστούν τις νιφάδες του χιονιού, τους νάνους, τα παιχνίδια και τα ελαφάκια του Αι Βασίλη. Οι ομάδες των παιδιών αυτών δεν έχουν λόγο παρά μόνο χορευτικό.

Έτσι με τη μουσική αφήγηση και τα χορευτικά δρώμενα κλείνει το πρώτο μέρος του έργου.

Στο δεύτερο μέρος έχουμε   ομάδες μεγαλύτερων παιδιών, που έχουνε λόγο.

Από δω ξεκινάει η πλοκή του έργου μέχρι να φτάσει στο τέλος:

Έρχεται στη σκηνή ο Άγιος Βασίλης και διαβάζει τα γράμματα που του έχουνε στείλει τα παιδιά. Τα τακτοποιεί ,τα χωρίζει σε ομάδες ανάλογα με το τι ζητούν. Σύμφωνα με τις επιθυμίες των παιδιών έρχονται τη σκηνή τα παιδιά- ζαχαρωτά(1η ομάδα), τα παιδιά δώρα αγάπης (2η ομάδα), και τα παιδιά- βιβλία.

Ο Αι Βασίλης βγάζει από το σάκο του και το τελευταίο γράμμα. Προβληματίζεται μόλις το διαβάσει, επειδή το παιδί που το έγραψε του ζητάει να μην του φέρει δώρο αυτή τη χρονιά. Ο λόγος είναι πως το παιδί αυτό είναι ένα προσφυγόπουλο που δεν έχει πια σπίτι, επειδή του το κατέστρεψε ο πόλεμος. Μέσα στο γράμμα, του αναφέρει και άλλα πράγματα που του λείπουν. Ο Άγιος Βασίλης δεν ξέρει τι να κάνει. Τη λύση δίνουν τότε τα ταχυδρομικά περιστέρια (4η ομάδα) που αναλάμβαναν να πετάξουν πάνω στη γη και να ρωτήσουν τα παιδιά να τους πουν τη γνώμη τους.

Και τότε γίνεται κάτι μοναδικό. Τα παιδιά του κόσμου (5η ομάδα) αποφασίζουν να πάνε στον Αι Βασίλη φέρνοντας μαζί τους ένα δώρο για το προσφυγόπουλο. Έτσι ο Άγιος Βασίλης καταλαβαίνει πως τα παιδιά είναι αυτά που μπορούν να λύσουν κάθε είδους πρόβλημα με τον πιο απλό τρόπο…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ

«Ήταν ένας παγερός Δεκέμβρης. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Φορούσαν τα πιο ζεστά τους ρούχα και περπατούσαν γρήγορα στο δρόμο προσπαθώντας να φτάσουν γρήγορα στο ζεστό το σπιτικό. Τα ξύλα αραδιάζονταν δίπλα στο τζάκι και ώσπου να νυχτώσει είχαν μετατραπεί σε μία γκρίζα στάχτη. Παρά το τσουχτερό κρύο όμως, είχαν όλοι ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Και αυτό, γιατί πλησίαζαν Χριστούγεννα. Και ενώ τα χέρια τους ήταν ξυλιασμένα από το κρύο, η καρδιά τους ήταν ζεστή σαν μία φλόγα. Τα παιδιά περίμεναν με ανυπομονησία το βράδυ της Πρωτοχρονιάς γιατί ήξερα ν καλά πως ο Άγιος Βασίλης δεν θα τα ξεχνούσε ούτε και φέτος...

.Παιδί 1

Σού φερα  Άγιε Βασίλη

το μικρό μου αρκουδάκι.

Να το πας σαν ένα δώρο

στο μικρό αυτό παιδάκι.

Άγιε, δεν θα μου λείψει,

γιατί έχω εγώ, πολλά.

Να του πεις όμως τα βράδια,

να το έχει αγκαλιά.