«ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ»
Υπόθεση του έργου
Με βασικό κεντρικό στοιχείο το
φωτογραφικό υλικό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου
εκτυλίσσεται αυτό το θεατρικό έργο. Μία ιστορία που η πλοκή της αφορά τα συναισθήματα
μιας μάνας της εποχής εκείνου του πολέμου που καλείται να συνειδητοποιήσει και
να αποδεχτεί τη στρατολόγηση του αγαπημένου της γιου. Στην πρώτη σκηνή
επικρατεί μία ατμόσφαιρα οικογενειακής ζωής που αναταράσσεται καθώς ξεκινά η
επιστράτευση. Η άρνηση της κυρά Λένης να
δεχτεί την πραγματικότητα, οι ετοιμασίες, ο αποχαιρετισμός.
Στη συνέχεια κατά την απουσία του
γιου της, Κοσμά ακολουθεί η συνειδητοποίηση πως ο πόλεμος – ως αναγκαίο κακό –
έχει μπει στη ζωή τους. Η κυρά Λένη λοιπόν κοιτάζοντας με ρεαλισμό πλέον τα
πράγματα αποφασίζει να περάσει στη
δράση. Έτσι κινητοποιεί τις άλλες γυναίκες να πλέξουν, να ζυμώσουν και να
ετοιμάσουν δέματα για να τα πάνε στους φαντάρους που πολεμούν στα βουνά.
Μέσα από τη σκιαγράφηση
της προσωπικότητας της μάνας, περνούν τα γεγονότα του πολέμου, τα συναισθήματα
και η ψυχολογία των Ελλήνων του 1940. Και φυσικά, ένα ισχυρό αντιπολεμικό
μήνυμα στα παιδιά μας.
Ένα μικρό απόσπασμα....
Κωνσταντής
(Διπλώνοντας
την εφημερίδα , την αφήνει στο τραπέζι)
Ώστε λοιπόν μπήκαμε στον πόλεμο…
Απ την αρχή το ξέραμε.
Από τη
στιγμή που βύθισαν την «Έλλη» μας, στην
Τήνο, ανήμερα της γιορτής της
Μεγαλόχαρης.
Ελένη
(Κάνοντας
το σταυρό της)
Βάλε το χέρι σου Παναγία μου!!!
(Συνεχίζει
το πλέξιμο)
Κωνσταντής
(Σηκώνεται
και κοιτάζει στο βάθος)
Όλοι είναι στους δρόμους. Φωνάζουν ΟΧΙ στον εχθρό.
Άκου Ελένη μου… έλα σήκω να δεις τι γίνεται έξω…
Ε!!! Με τέτοιο
λαό, δεν θα τους περάσει… Τους βλέπω να τα μαζεύουν γρήγορα και να φεύγουν!
Ελένη
(Από τη
θέση της)
Ας μας βοηθήσει ο Θεός…
Κωνσταντής
(Την
πλησιάζει)
Κι ο Θεός να βοηθήσει, αλλά κι εμείς οι άνθρωποι
δεν πρέπει να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια Ελένη μου! Η πατρίδα μας χρειάζεται!
Ελένη
(Σηκώνεται
αγριεμένη)
Και τι να κάνουμε το λοιπόν; Να αρπάξουμε καμιά
ντουφέκα και να ξαμοληθούμε όλοι στα βουνά;
Κωνσταντής
Κι αυτό αν χρειαστεί Ελένη μου…
Ελένη
Δεν θα μαστε καλά! Εγώ δεν πολεμάω! Έχω….
Δουλειές!!! Να ποτίσω τα σπαρτά, να ταΐσω τα ζωντανά, να πλύνω, να ζυμώσω
Κωνσταντής
Τι λες μωρέ γυναίκα; Έλα στα συγκαλά σου! Εδώ
μιλάμε για πόλεμο. ΠΟ-ΛΕ-ΜΟ!. Αν μας πάρουν τον τόπο μας… χαιρέτα και σπίτια και χωράφια και ζωντανά
Ελένη
Δε μ αρέσουν εμένα αυτά… εγώ θα κάτσω σπίτι μου!
Ας πάνε να πολεμήσουν αυτοί που φέρανε τον πόλεμο. Εγώ έχω τις έγνοιες μου…
Κωνσταντής
Αχ Ελένη …. να μπορούσες να καταλάβεις…. Ζούμε μεγάλες, ιστορικές στιγμές…
(Την
αγκαλιάζει από τους ώμους και φεύγουν)
Μουσική 2
Έρχονται 2
αφηγητές
Αφηγητής 1
Δεν ήθελε η
μάνα τον κίνδυνο να δει.
Φοβόταν μην
της πάρουνε το αρσενικό παιδί.
Κι αυτό το αφιλότιμο! Μεγάλωσε μεμιάς!
Ο γιος της
ο πολύτιμος, ο όμορφος Κοσμάς.
Ήθελε να ξορκίσει τις μάχες και το αίμα
νοιάζονταν
το παιδί της μόνο γι αυτό είχε έγνοια
Ακόμη ήτανε μικρό για τα δικά της μάτια
σκίστηκε η
καρδιά της και γίνηκε κομμάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου